بررسی ارتباط میان یادگیری سازمانی و توانمند سازی کارکنان (مطالعه موردی کارکنان بانک سپه در شعب منطقه شرق تهران)

بررسی ارتباط یادگیری سازمانی و توانمند سازی کارکنان شعب منطقه شرق بانک سپه شهر تهران هدف تحقیق حاضر بررسی ارتباط یادگیری سازمانی و توانمند سازی کارکنان شعب منطقه شرق بانک سپه شهر تهران می باشد. جهت گرد آوری اطلاعات از پرسشنامه استاندارد یادگیری سازمانی برگرفته از مدل نیف (2001) که دارای ابعاد هفت گانه چشم انداز مشترک، فرهنگ سازمانی، کار و یادگیری گروهی، اشتراک دانش، تفکر سیستمی، رهبری مشارکتی، توسعه شایستگی های کارکنان می باشد، استفاده شده و پرسشنامه استاندارد توانمندسازی توماس و ولت هاس (1990) و میشرا (1992) که شامل پنج بعد احساس شایستگی، احساس استقلال، احساس موثر بودن، احساس معنی داربودن شغل و احساس اعتماد میان همکاران می شود، استفاده شده است. جهت تعیین پایایی آزمون از روش آلفای کرونباخ استفاده و همچنین جهت تعیین پایایی از نظرات متخصصین و اساتید محترم راهنما و مشاور استفاده گردیده شد. نتایج حاصله از آزمون فرضیات بدین ترتیب بود که رابطه معنی داری میان متغیر یادگیری سازمانی(رابطه متوسط) و ابعاد چشم انداز مشترک(رابطه قوی)، فرهنگ سازمانی(رابطه ضعیف)، کار و یادگیری گروهی(رابطه متوسط)، اشتراک دانش(رابطه متوسط)، تفکر سیستمی(رابطه متوسط)، رهبری مشارکتی (رابطه متوسط)و توسعه شایستگی های کارکنان (رابطه ضعیف) و متغیر توانمندسازی کارکنان شعب منطقه شرق بانک سپه شهر تهران وجود دارد. همچنین یادگیری سازمانی و توانمندسازی کارکنان در جامعه مورد پژوهش در سطح مطلوبی قرار دارد. در بین ابعاد یادگیری سازمانی بعد چشم انداز مشترک، رهبری مشارکتی، توسعه شایستگی های کارکنان در جامعه مورد پژوهش وجود دارد و فرهنگ سازمانی ، کار و یادگیری گروهی ، اشتراک دانش و تفکر سیستمی وجود ندارد. در بین ابعاد توانمندسازی احساس استقلال، احساس معنی داربودن ، احساس شایستگی، احساس اعتماد میان همکاران و احساس موثر بودن در شغل وجود دارد.